گر ره دهم فریاد را، از دم بسوزم باد را

حدّی است هر بیداد را، این حدّ هجران تا کجا؟!

چه آفتی تو که خوشتر غم تو هجران است

چه گوهری تو که کمتر بهای تو جانست

ز آنجا که توئی تا من صد ساله ره است الحق

ز اینجا که منم تا تو منزل نفسی باشد